Επιφάνεια - 25/9/2010

Στα Ελευσίνια Μυστήρια η εμφάνιση της Κόρης στους μυημένους ήτανε η ύστατη στιγμή, τα Επιφάνεια (ή Θεοφάνεια). Κάτι τέτοιο έγινε και εχθές στο Terra Vibe όταν ο ΘΕΟΣ έκανε την εμφάνισή του. Για κάποιον που έχει μεγαλώσει με τη φωνή του ΘΕΟΥ ήτανε αδύνατο να μη νιώσει όπως ένιωθαν και οι μυημένοι στα Ελευσίνια.

Η εμφάνιση ήτανε προγραμματισμένη για τις 9.00μμ. Σε ένδειξη αντιβεντετισμού βγήκε τρία λεπτά νωρίτερα "σπάζοντας τη σιωπή" με το αριστουργηματικό Bark At the Moon (έχοντας το φεγγάρι ακριβώς από πίσω του, τέλειος συνδυασμός). Ακολούθησε πανζουρλισμός και τα παιδικά όνειρα ξαναγεννηθήκανε. Ο ΘΕΟΣ μας έδειξε τι θα πει ομορφιά. Ακολούθησε το Scream (μου ήτανε αδιάφορο καθώς πήγα εκεί αποκλειστικώς και μόνο για τα παλαιά του κομάτια) το Mr Crowley όπου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο και κόντεψα να τους πάρω όλους παραμάζωμα, I don't Know (άλλο κορυφαίο άσμα), Suicide Solution (τί να λέμε τώρα), War Pigs (ουδέν σχόλιο), Road to Nowhere (dedicated to a very good friend that passed away - long live Dio), Fire in the sky (πολύ ευχάριστη έκπληξη), Into the void (άλλος πανικός).

Σε αυτό το σημείο έγινε η σύσταση της μπάντας και υπήρξανε ιδιαίτερες επευφημίες για τον Gus G (Έλληνας γαρ) και ακολούθησε το Shot in the dark όπου παρ' ολίγο να με πάρουνε τα κλάματα (α ρε ΘΕΕ), σόλο κιθάρας, και πάλι Rat Salad (WTF - η καλύτερη έκπληξη της συναυλίας!), Iron Man (ουδέν σχόλιον), Killer of Giants (άλλη ευχάριστη έκπληξη), Fly high again (το μοναδικό που έπαιξε από τον Diary...), I don't wanna change the world, Crazy train (ψψψψ τί να λέμε), Mama I'm coming home, No more tears (τι να λέμε τώρα) και έκλεισε κλασσικά με το Paranoid (τσι πουτάνας).

Αυτός ητανε ο ΘΕΟΣ λοιπόν, ο ιδρυτής, η φωνή, το μέλλον, το παρόν και το παρελθόν του μέταλ. Ο,τιδήποτε υπάρχει αυτή τη στιγμή που έχει παραμόρφωση και μαυρίλα έχει τις ρίζες του στον ΘΕΟ (ή για να είμαι πιο σαφής στους ΘΕΟΥΣ - και όπως είχα διαβάσει κάπου κάποτε "Το 1969 ήτανε μια πολύ σημαντική χρονιά για την ανθρωπότητα, ο άνθρωπος πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στο Φεγγάρι. Όμως ο θεός είχε ήδη κατεβεί στη Γη, είχε τη μορφή των Black Sabbath και δημιούργησε το heavy metal"). Λυπάμαι μόνο τα παιδιά μου ή τα εγγόνια μου που δε θα έχουνε ποτέ την ευκαιρία να τον δούνε ζωντανά. Είμαι πράγματι πολύ τυχερός που τον έχω δει live (kαι δη δύο φορές - η προηγούμενη στο Ozzfest).

Όσο για τον ΘΕΟ τι να πω... έτρεχε πάνω στη σκηνή σαν παιδάκι, πετούσε συνέχεια νερό στις πρώτες σειρές, χοροπηδούσε, χειροκροτουσε... έπαιξε πάνω από δύο ώρες. Μας τσάκισε και με τη φωνή του και με την σκηνική του παρουσία. LONG LIVE THE GOD. Respect.

R.I.P. - 16/5/2010

Ήσουνα πολύ μεγάλος, να είσαι σίγουρος ότι το μέταλ έγινε φτωχότερο. αντίο.

Black Sabbath - Heaven and Hell

Sing me a song, you're a singer
Do me a wrong, you're a bringer of evil
The Devil is never a maker
The less that you give, you're a taker

So it's on and on and on, it's
Heaven and Hell, oh well

The lover of life's not a sinner
The ending is just a beginner
The closer you get to the meaning
the sooner you'll know that you're dreaming

So it's on and on and on, oh it's on and on and on
It goes on and on and on, Heaven and Hell
I can tell, fool, fool!

Well if it seems to be real, it's illusion
For every moment of truth, there's confusion in life
Love can be seen as the answer, but
nobody bleeds for the dancer

And it's on and on, on and on and on....
They say that life's a carousel
Spinning fast, you've got to ride it well
The world is full of Kings and Queens
Who blind your eyes and steal your dreams
It's Heaven and Hell, oh well

And they'll tell you black is really white
The moon is just the sun at night
And when you walk in golden halls
You get to keep the gold that falls
It's Heaven and Hell, oh no!
Fool, fool!
You've got to bleed for the dancer!
Fool, fool!
Look for the answer!
Fool, fool, fool!

SKYCLAD - PRINCE OF THE POVERTY LINE

1. Civil War Dance 05:03
2. Cardboard City 05:05
3. Sins of Emission 03:32
4. Land of the Rising Slum 04:28
5. The One Piece Puzzle 05:52
6. A Bellyful of Emptiness 04:56
7. A Dog in the Manger 06:10
8. Gammadion Seed 05:26
9. Womb of the Worm 06:55
10. The Truth Famine 04:29
Total playing time 51:56

Ό,τι και να πω γι' αυτόν το δίσκο είναι λίγο, πολύ λίγο. Κατά την προσωπική μου γνώμη έχουμε να κάνουμε με τον καλύτερο δίσκο που έβγαλε ποτέ βρετανικό συγκρότημα μετά το '90 (άντε να πω '91 διότι υπάρχει και το ανυπέρβλητο Painkiller). Είναι δύσκολο να φανταστώ τη μεταλλική σκηνή χωρίς αυτό το αριστούργημα.

Αυτός ο δίσκος είναι η επιτομή του metal. Πολλοί λένε ότι είναι folk metal, άλλοι pagan metal και δεν ξέρω κι εγώ τί. Δε θα βάλω ταμπέλες, για εμένα είναι γνήσιο heavy metal (που πολλές φορές αγγίζει και τα όρια του power), έτσι όπως είχε εξελιχθεί στα 90's. Δεν υπάρχει κακό τραγούδι εδώ πέρα, ούτε καν κακή στιγμή, τα πάντα, από την αρχή μέχρι το τέλος είναι τέλεια και κάθε φορά που τον ακούω μου αρέσει όλο και περισσότερο. Θα μπορούσα να πω ότι είναι κλασσικός δίσκος και στέκεται επάξια δίπλα σε μεγαθήρια όπως Black Sabbath, Paranoid, Master of Puppets, Painkiller κλπ.

Μουσικώς ο δίσκος είναι ατόφιο heavy metal. Βαριές και γρήγορες κιθάρες που ξυρίζουνε (το κιθαριστικό δίδυμο Ramsey/Pugh κάνει εξαιρετική δουλειά), καλπάζοντες ρυθμοί (αλλά και αργά μέρη και ρυθμοί που αγγίζουνε τα όρια της ψυχεδέλειας), μελωδία, βαρύ και ασήκωτο μπάσο και τρελλά τύμπανα. Προσθέστε σε αυτό την ξεχωριστή βραχνή φωνή του Walkyier και τα πλήκτρα και το βιολί της Cathy Howell (κρίμα που δεν έβγαλε άλλους δίσκους με τους Skyclad) και καταλαβαίνεις για τι πρόκειται.

Θα ήθελα να σταθώ λίγο στους στίχους όπου έχουμε να κάνουμε με τη στιχουργική ιδιοφυία του Walkyier. Βαθέως πολιτικοί, βγαλμένοι μέσα από τις αντιξοότητες της ζωής και μπουχτισμένος με όλα τα στραβά της κοινωνίας ο Walkyier στηλιτεύει την τότε (και νυν αφού είναι ακόμα και σήμερα διαχρονικά) κοινωνία και πολιτικό σύστημα της Μ.Β. Το ξεπούλημα κερδοφόρων επιχειρήσεων από τη Thatcher, η ανεργία, η εξαθλίωση πολλών βρετανών και η διαφθορά είναι στο στόχαστρο του Martin Walkyier. Καυστικότατος και ειλικρινής πονάει τη χώρα του και οργίζεται για την κατάσταση που επικρατεί.

Αυτός ο δίσκος είναι μουσική απόλαυση. Το μοναδικό μεινέκτημά του είναι ότι το βινύλιο περιέχει ένα τραγούδι λιγότερο από το CD (ποιός μαλάκας είχε αυτή την ιδέα). Δεν έχω τίποτα άλλο να πω παρά μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Skyclad για την όμορφη μουσική και ευχάριστες στιγμές που μας προσφέρουνε.

AC/DC @ Wembley Stadium

Αυτή τη συναυλία την περίμενα καιρό. Την πρώτη φορά που ήτανε να δω τους AC/DC δυστυχώς δεν μπόρεσα, λόγω δουλειάς. Αυτή τη φορά είχα αγοράσει τα εισιτήρια από τον Δεκέμβριο και δεν υπήρχε περίπτωση να τη χάσω για τίποτα.

Φτάσαμε στο στάδιο νωρίς, αρχίσαμε τις μπύρες και λίγο πριν βγούνε οι AC/DC εισέλθαμε. Το στάδιο τεράστιο, επιβλητικό, να δονήται από τις ιαχές και τις κραυγές των AC/DCάκηδων, πανικός, ούτε σε αγώνα ποδοσφαίρου να ήμουνα. Μπαίνουμε στην αρένα, πιάνουμε μια θέση κάπου δεξιά και αναμένουμε με το στόμα ανοιχτό. Βεγγαλικά, φωνές, τσιρίγματα, πανζουρλισμός. Οι AC/DC βγαίνουνε και αρχίζουνε το Rock 'n' Roll train. Πανικός, μπουνιές, κλωτσιές, αρβυλιές, headbanging από την πρώτη νότα. Συνεχίζουνε με Hell ain't a bad to be και Back in black στον ίδιο ρυθμό. Ακολουθεί το Big Jack όπου τα πράγματα χαλαρώνουνε λίγο για να ξεσηκωθούμε πάλι με το Dirty deeds done dirt cheap, shot down in flames, Thunderstruck και Black Ice. Χαλάρωμα με The Jack και πανικός πάλι με Hell's bells όπου βγήκε και μια τεράστια καμπάνα στη σκηνή να τη χτυπάει ο Johnson. Κοπέλες να βγάζουνε τα βυζιά τους στην κάμερα και να φαίνονται στις γιγαντοοθόνες, σπρωξίματα, τρελλό headbanging, χαμός. Rock and roll στα καλύτερά του, ευφορία. Ακολουθήσανε τα Shoot to thrill, War machine, Dog eat dog, Anything goes, You shook me all night long, T.N.T., Whole lotta Rosie (με μια τεράστια φουσκωτή σεξοβόμβα στη σκηνή) και Let there be rock. Για encore παίξανε τα Highway to hell και For those about to rock we salute you.

Τεράστια σκηνική παρουσία, υπερθέαμα, κανόνια να πυροβολούνε, βεγγαλικά, γιγαντοοθόνες, πολύς κόσμος (γύρω στις 60.000) και απίστευτη μουσική από ένα συγκρότημα θρύλο στο μέταλ.

Δε μου άρεσε το μακρύ και ανούσιο σόλο του Young. Δε μου άρεσε το στυλ του "είμαι θεός" ανεβασμένος σε πλατφόρμα που να ανυψώνεται πάνω από το κοινό. Εν τάξει μεγάλε είσαι ωραίος κιθαρίστας δε λέω, αλλά δεν είσαι και Iommy οπότε ηρέμησε.

Δε μου αρέσανε οι μαλάκες που πάνε στη συναλία για ξύλο. Ηρέμησε ρε κάγκουρα εδώ ήλθες να περάσεις καλά όχι να πλακωθείς. Α και οι μαλάκες που πετάνε κύπελα μπύρας (μαζί με τη μπύρα) στον κόσμο. Α ρε μουνόπανο κάτι τέτοιες στιγμές ευχόμουνα να ήμουνα 2.20 και 150 κιλά να σου γαμούσα τη μάνα που σε γέννησε.

Φωτογραφίες όταν ανεβάσω :)

Inferno μέρα τέταρτη

Πρωινό ξύπνημα και επίσκεψη στο neseblod (βρίσκεται στην οδό Rathkes gate) για αγορά βινυλίων. Πολύ πράμα αλλά πανάκριβες τιμές. Κατά τις έξι στο Rockefeller για την πρώτη μπάντα, τους Koldbrann. Δυστυχώς το κινητό μου είχε ξεμείνει από μπαταρία αυτή τη μέρα. Θα μου πεις τώρα τί σχέση έχει αυτό. Απλό, το χρησιμοποιώ ως σημειωματάριο για να γράφω τα τραγούδια που παίζουνε. Ξέμεινα λοιπόν από μπαταρία και έτσι δεν είχα την ευκαιρία να γράψω τα κομμάτια που παίξανε αυτή τη μέρα. Ωραίο black metal παίξανε οι Koldbrann αξιοπρόσεκτοι, θα τους ψάξω περισσότερο.

Σειρά είχανε οι Helheim, ήθελα να τους δω από καιρό, ευτυχώς τους πέτυχα εδώ γιατί την προηγούμενη φορά που παίξανε στο Λονδίνο έλειπα και τους έχασα. Παίξανε αρκετά κομμάτια (και από τους παλαιούς), φύγανε και μας αφήσανε μια ωραία μουσική αίσθηση στα αυτιά. Μου άρεσε ιδιαιτέρως που πίσω τους παιζότανε συνεχώς πλάνα από νορβηγικές ασπρόμαυρες βίκινγκ ταινίες, κορυφαία έμπνευση.

Ακολουθήσανε οι Troll, παίξανε black metal αλλά σε σημεία είχανε πολύ περίεργο βιομηχανοποιημένο ήχο. Εν πάσι περιπτώσι παίξανε αρκετά καλά, ο κόσμος γούσταρε από κάτω.

Σειρά είχανε οι Samael, δε θα έλεγα ότι είναι και από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα αλλά λόγω των δύο πρώτων δίσκων τους ήθελα να τους δω. Βγήκανε με drum machine, παίξανε καλά, σε αρκετούς φάνηκε ότι παίζανε play back, ίσως και να έχουνε δίκαιο γιατί το μπάσο ακουγότανε ακόμα και όταν ο μπασίστας έκανε παύσεις, αλλά ίσως να ήτανε και οι υπολογιστές από πίσω. Τέλος πάντων, παίξανε αρκετά γνωστά τραγούδια, δε θα έλεγα ότι με ενθουσίασαν ιδιαιτέρως, ήτανε καλή συναυλία αλλά δε θα τους ξαναέβλεπα. Ένα τραγούδι πριν το τέλος κατέβηκα στο John Dee για να δω τους Code. Παίξανε γύρω στη μία ωρα, ωραίο black metal με αργά και γρήγορα μέρη, παίξανε και το Brass Dogs, τελειώσανε και ξαναανεβήκαμε πάνω να δούμε τους Carpathian Forest.

Δε θα έλεγα ότι μου αρέσουνε ιδιαιτέρως αλλά είπα να τους δω μιας και ήμουνα εκεί. Αρχίσανε την πράσταση με μερικές ημίγυμνες γυναίκες στη σκηνή, να φοράνε ψεύτικα πέη, και κάποιον ημίγυμνο να κρατάει τη νορβηγική σημαία. Σε κάποια φάση μία από τις κοπέλες άρχισε να κάνει πεολειχία στην άλλη και κάπου εκεί τελείωσε το πρώτο τους κομμάτι (και εξαφανιστήκανε οι κοπέλες). Συνεχίσανε μέχρι τις 2 αλλά είχα φύγει στη μέση. Μπορεί σε κάποιους να αρέσουνε αλλά εγώ τους βρίσκω βαρετούς.

Τελείωσε και αυτό, ωραία περάσαμε, κόσμο γνωρίσαμε, βόλτες κάναμε... Φέρε τε το επόμενο :)

Inferno μέρα τρίτη

Αφού κάναμε κάποιες επισκέψεις σε μερικά αξιοθέατα του Όσλου κατά τις οχτώ και κάτι πήγαμε στο Rockefeller. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω τους Vreid (μας είχε φάει ο ποδαρόδρομος για τις επισκέψεις και ξεκουραζόμασταν στο ξενοδοχείο). Η πρώτη μπάντα που είδα ήτανε οι Swallow the Sun, συμπαθητικό μελωδικό doomο-death αλλά και πάλι δε μου κάνανε ιδιαίτερη εντύπωση.

Κατά τις δέκα και κατέβηκα στο John Dee για να δω τους Root, άλλο κλασσικό συγκρότημα. Ο Big Boss βγήκε στη σκηνή ντυμένος καλόγερος (του Σατανά) και τραγούδησε κάποια κορυφαία κομμάτια (Song for Satan, Endowment, Hobitov, Aposiopesis, Lucifer), έπεσε αρκετό headbanging, ειδικά στο Song for Satan έγινε ένας ψιλοπανικός. Λίγο πριν το τέλος έφυγα για να πάω πάνω να δω τους
Keep of Kalessin. Παίξανε γρήγορο black metal και κομμάτια (μεταξύ των άλλων) όπως τα Origin, Kolossus, Crown of the Kings, Reclaim, Come Damnation και Wells of Darkness.

Δεν έκατσα να δω περισσότερο. Τους Paradise Lost τους έχω πια βαρεθεί (βγάλανε κάποιες καλές κυκλοφορέις στην αρχή και όλη η φήμη τους βασίζεται εκεί πάνω).

Inferno μέρα δεύτερη

Η δεύτερη μέρα (9 Απριλίου) ήτανε που από τα ορεκτικά περάσαμε στο κυρίως πιάτο. Η μέρα άρχισε από το πρωί καλά, στο ξενοδοχείο είδαμε αρκετά μέλη συγκροτημάτων (μεταξύ αυτών και τον Σπύρο από τους Septic Flesh) φάγαμε αρκετό πρωινό (θα πάθουμε καμιά χοληστερίνη με τόσα αυγά που φάγαμε) για να μας κρατήσει και βγήκαμε στο Όσλο για βόλτα.

Επίσκεψη στο Sound of Noise, ένα δισκάδικο ακριβώς απέναντι από το Rockefeller. Λίγα βινύλια, αρκετά cds, και τσουχτερές τιμές (όχι και 20 λίρες ρε πούστη μου για Kreator), δεν πήρα τίποτα.

Κατά τις εξίμιση με εφτά παρά πήγαμε στο Rockefeller. Οι Meshuggah είχανε ακυρώσει (ευτυχώς γιατί αυτό το μοντερνο-thrash που υποτίθεται ότι παίζουνε μου τη δίνει στα νεύρα. Εν τάξει δε λέω καλό είναι να εξελίσσεται ο ήχος αλλά όχι τόσο πολύ ώστε να ξεφεύγει από τα όριά του) λόγω κάποιου προβλήματος και τη θέση τους πήρανε οι The Batallion.

Πρώτο συγκρότημα που πρόλαβα να δω ήτανε οι Negura Bunget, τους είδα προς το τέλος και μου αφήσανε καλές εντυπώσεις αν και δεν ήτανε κάτι το ιδιαίτερο θα έλεγα. Παίξανε black metal με αρκετά progressive στοιχεία.

Σειρά είχανε οι Kampfar με τον κλασσικό τους black ήχο με κάποια παραδοσιακά στοιχεία. Παίξανε γύρω στα 45 λεπτά, καθόμουνα πίσω πίσω με μια μπύρα στο χέρι όλη την ώρα και τους παρακολουθούσα. Τραγούδια δε συγκράτησα, άλλως τε όλοι οι τίτλοι τους είναι στα νορβηγικά, είναι δύσκολο να τους θυμάσαι.

Σειρά είχανε οι The Batallion που δυστυχώς έκανα το λάθος να πάω στο διπλανό δωμάτιο της συναυλίας για βινύλια και τους έχασα (όταν συνειδητοποίησα πόσο γαμάνε ήτανε πλέον αργά). Πρόλαβα τρία τραγούδια τους μόνο και με ξετινάξανε. Γρήγορο μπυρόβιο thrashο-black μέταλ, ντυμένοι λες και βγήκανε από τα '80 και με κλασσικές ατάκες (το μέταλ θέλει αρχίδια, τεστοστερόνη κλπ) με αφήσανε κεχηνότα. Κρίμα γιατί δεν τους ήξερα και έχασα την ευκαιρία να τους απολαύσω. Έχουνε μπει πάντως στην ουρά των βινυλίων που θέλω να αγοράσω.

Περνάμε στους Septic Flesh, όπου πρέπει να ομολογήσω ότι μέχρι και το The Fallen Temple ήμουνα πολύ ένθερμος υποστηρικτής τους. Από το Revolution DNA όμως και μετά απόγοητεύτηκα τόσο πολύ που τους παράτησα τελείως. Δεν παίξανε κανένα (μα κανένα λέμε) κομμάτι από τα παλαιά τους (κρίμα γιατί ήθελα πολύ να ακούσω έστω και κάποια από αυτά), επικεντρωθήκανε κυρίως στο νέο τους δίσκο (Communion, Anubis, Lovecraft's Death, We the Gods, Persepolis) και κάποια από τα προηγούμενά τους όπως το Red Code Cult. Τα συναισθήματα που μου αφήσανε ήτανε ανάμεικτα, τα κομμάτια ήτανε καλύτερα από αυτά του Revolution DNA αλλά όχι στην αίγλη των παλαιών. Τελικά έκανα καλά που τους παράτησα.

Σειρά είχανε οι Pestilence, ο σχεδόν αποκλειστικός λόγος που πήγα στο φεστιβάλ (τί να κάνω, με αυτούς μεγάλωσα). Με αρκετά κιλά παραπάνω, και ξυρισμένα κεφάλια βγήκανε στη σκηνή γύρω στη μία το πρωί. Περίμενα τον ήχο πιο κλασσικό, αλλά εν τάξει, εξελίσσεται η τεχνολογία, τα μηχανήματα αλλάζουνε, δεν είναι δυνατόν να παίζεις όπως ακριβώς πριν 20 έτη. Γαμήσανε, παίξανε πολύ δυνατά (το μοναδικό συγκρότημα που είδα να χτυπιούνται και να γίνεται σχιζοφρένεια σε όλο το φεστιβάλ) και μας αφήσανε με ένα ωραίο βουητό στα ώτα μας. Το καινούργιο τους άλμπουμ δεν το είχα ακούσει αλλά ακούστηκε συμπαθητικό. Από τα παλαιά τους παίξανε το Chemo Therapy, The Process of Suffocation, Chronic Infection, The Secrecies of Horror, Mind Reflections, Lost Soul, Out of the Body και δύο ακόμα που δεν τα αναγνώρισα. Δεν παίξανε δυστυχώς το Parricide που ήθελα πολύ να το ακούσω, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα. Ένα μεγάλο μπράβο στους Pestilence που σεβαστήκανε τους οπαδούς τους και παίξανε κάποια κλασσικά κομμάτια, όχι σαν τους Septic Flesh που είδανε το inferno μόνο ως μέσο προώθησης του νέου τους δίσκου.

Μικρά πραγματάκια για την δεύτερη μέρα.

Η μπύρα που έχουνε στη Νορβηγία είναι ό,τι χειρότερο έχω πιει στη ζωή μου. Ειλικρινώς δεν έχω ξαναπιεί χειρότερο νερομένο πράγμα. Αξίζει να δώσεις δέκα κορώνες παραπάνω και να πάρεις μια πραγματική μπύρα όχι το ξερατό που προσφέρουνε και σου το χρεώνουνε και 6 λίρες.

Είδα πολλούς (μα πάρα πολλούς) Έλληνες, πώρωση. Τελικά είμαστε από τους πιο πωρωμένους οπαδούς, τρέχουμε παντού και δε μασάμε μία.