Hell - Save us from those who would save us

Πρωτοδιάβασα γι' αυτό το συγκρότημα πριν λίγες εβδομάδες στο Snakepit. Πρόκειται για μία αγγλική μπάντα που παίζει καθαρόαιμο NWOBHM, με πλήκτρα και πολύ θεατρική ατμόσφαιρα. Καταφέρανε και δημιουργήσανε ένα μεγάλο όνομα στα Midlands (κεντρική Αγγλία) με μερικά demos, ένα εφτάρι και μια σειρά από απίστευτες θεατρικές συναυλίες (αίματα, καθολικοί παππάδες κατά τη διάρκεια του μαύρου θανάτου, Σαιξπηρικές απαγγελίες κλπ), αλλά δυστυχώς μία σειρά συγκυριών, με αποκορύφωμα την πτώχευση της Mausoleum (της εταιρίας που είχανε συμβόλαιο για το δίσκο), της αποχώρηση των μελών και την αυτοκτονία του Dave Halliday, τους άφησε στην αφάνεια.

Η αλήθεια είναι ότι η μουσική τους είναι πολύ σκοτεινή στα χνάρια των Mercyful Fate και Venom. Από ό,τι διάβασα στο myspace εργάζονται πάνω σε νέο υλικό για τον πρώτο τους δίσκο. Αναμένουμε.

Scream for me London

We shall go on to the end, we shall fight in France,
we shall fight on the seas and oceans,
we shall fight with growing confidence and growing strength in the air,
we shall defend our Island, whatever the cost may be,
we shall fight on the beaches, we shall fight on the landing grounds,
we shall fight in the fields and in the streets,
we shall fight in the hills;
we shall never surrender


Με αυτά τα λόγια τελείωνε ο Winston Churchil το λόγο του στη Βουλή των Κοινοτήτων, στις 4 Ιουνίου 1940· με αυτόν τον ίδιο λόγο η δεύτερη μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη άνοιξε τη συναυλία τους στο Twickenham, London, το Σάββατο 5 Ιουλίου 2008. Σε ένα κατάμεστο Twickenham Stadium με 60.000 θεατές κλωτσήσανε μερικά κωλαράκια, παραδώσανε μαθήματα ατόφιου μέταλ, μας αφήσανε κεχηνότες και αποδείξανε για ακόμα μια φορά γιατί είναι οι αδιαμφισβήτητοι βασιλιάδες, 30 έτη μετά το πρώτο τους demo.

Από πού να πρωταρχίσει κανείς και πού να τελειώσει; Την άψογη διοργάνωση, τα άψογα support συγκροτήματα (οι Within Temptation τα δώσανε όλα), οι λογικές τιμές των εισιτηρίων (από 37,5 μέχρι 50 λίρες), τη σκηνική παρουσία ή τον άψογο ήχο των Maiden;

Η αλήθεια είναι ότι είχα να τους δώ αρκετά χρόνια (από το Brave New World το 2001 νομίζω στο Hammersmith με support Napalm Death και Slayer) αλλά ήμουνα σίγουρος ότι θα γαμούσανε και ήτανε μία μοναδική ευκαιρία για εμένα να ακούσω ζωντανά τραγούδια που δεν τα είχα ξανακούσει ποτέ (Rime of the ancient mariner, Revelations, Moonchild και Clairvoyant).

Η όλη συναυλία ήτανε ένα θεατρικό δρώμενο, με τα σκηνικά και τις συνεχείς αμφιέσεις του Dickinson (πολεμιστής στο The trooper, θάνατος στο Rime... με μαύρη κάπα, φαραώ στο Powerslave kλπ). Οι Maiden να τρέχουνε πάνω κάτω συνέχεια, o Harris να μας επιδαψιλεύει με ασήκωτες μπάσες νότες, οι κιθαρίστες να τα έχουνε δώσει όλα στην κυριολεξία και να παίζουνε τη μουσική πιο γρήγορα και πιο βαρυά από δεκαπέντε χιλιάδες μπουλντόζες, ο McBrain να βαράει τα τύμπανα σαν να μην υπάρχει αύριο. Ο Eddie εμφανίστηκε ως χάρος αιωρούμενος πάνω από τα τύμπανα του McBrain και (κλασσικά) στο ομώνυμο άρχισε να περιφέρεται στη σκηνή.

Βαρύ, ασήκωτο, τραχύ, μελωδικό και σκληρό μέταλ, έτσι όπως ακριβώς πρέπει να παίζεται. Πραγματική απόλαυση. Και η πώρωση να έχει εκτοξευτεί στα ύψη. Για ακόμα μια φορά οι Maiden δώσανε μαθήματα και αποδείξανε ότι μερικά πράγματα δεν τα αγγίζει ούτε ο χρόνος.

Λίγες είναι οι στιγμές που η καρδιά σου χτυπάει γρηγορότερα, οι τρίχες σου σηκώνονται. Μία από αυτές είναι και οποιαδήποτε συναυλία των Maiden. Βασιλιάδες.

Τα τραγούδια που παίξανε
Aces high
2 minutes to midnight
Revelation
The trooper
Wasted Years
The number of the beast
Can I play with madness (το χειρότερό τους τραγούδι στον καλύτερό τους δίσκο)
The rime of the ancient mariner
Powerslave
Heaven can wait
Run to the hills
Fear of the dark
(και στην ανάκληση επί σκηνής)
Iron maiden
Moonchild
The clairvoyant
Hallowed be thy name

(λόγω απόστασης δεν μπόρεσα να βγάλω καλές φωτογραφίες, οπότε ανεβάζω μερικές που βρήκα από το flickr)