MEGADETH - RUST IN PEACE

Δε νομίζω να υπάρχει κάποιος που να μη γνωρίζει αυτό το δίσκο. Πρόκειται για έναν μεταλλικό αριστούργημα εμπνευσμένο από τη μουσική μεγαλοφυϊα που ακούει στο όνομα Mustaine και την παρέα του, Nick Menza στα τύμπανα, Martin Friedman στην κιθάρα και David Ellefson στο μπάσο.

Κυκλοφορώντας το 1990 είναι ο πρώτος δίσκος που αγόρασα ποτέ και ένας από τους πιο λιωμένους στη δισκοθήκη μου. Όσες φορές και να τον ακούσω δεν τον βαριέμαι ποτέ. Γενικώς οι Megadeth μέχρι και το Youthanasia μας είχανε συνηθίσει σε ποιοτικούς δίσκους αλλά είναι πραγματικώς θαύμα πως ο Mustaine με τα τόσα προβλήματα με τα ναρκωτικά που είχε εκείνον τον καιρό κατάφερε και δημιούργησε αυτόν τον μουσικό κολοφώνα.

Όλος ο δίσκος είναι υπερβολικώς βαρύς, τεχνικός και πολύ μελωδικός. Το κιθαριστικό δίδυμο Mustaine/Friedman τα δίνει όλα με τις ταχύτητές τους και τα σόλο που παίζουνε πρέπει να αποτελούνε αντικείμενο μάθησης για κάθε νέο κιθαρίστα. Ο ήχος είναι ξερός thrash με το μπάσο να δίνει τεράστιο όγκο και τα τύμπανα να χτυπάνε με κολασμένους πολύπλοκους ρυθμούς. Ο δίσκος δεν είναι πολύπλοκος αλλά σίγουρα είναι πολυεπίπεδος, τα πάντα χτίζονται επίπεδο επίπεδο γύρω από τα κιθαριστικά riffs.

Όλα τα τραγούδια είναι εξαίσια και δεν υπάρχει κάποιο να ξεχωρίσει. Αγαπημένο μου είναι πάντως το tornado of souls με τα απίστευτα σόλα, αλλά και το poison was the cure που εξιστορεί την περιπέτεια του Mustaine με τα ναρκωτικά. Φυσικά και το holly wars που έχει να κάνει με την επέμβαση των Αμερικανών στο Κουβέιτ (νομίζω) εκείνη την εποχή όπως και το hangar 18 που καταπιάνεται με τα μυστικά που υποτίθεται ότι κρύβουνε οι Αμερικανοί στο υπόστεγο 18. Καλά άρχισα και τελειωμό δεν έχω, όπως δεν έχει τελειωμο και αυτός ο δίσκος. Κορυφαίος. Αυτή η μουσική αγγίζει την τελειότητα. Τεχνικό και τσαμπουκαλεμένο thrash, μελωδικό και γρήγορο. Στίχοι που φέρνουνε επανάσταση (τι να μας πει και ο Γκεβάρα δηλαδή).

Ξεπερνιέται μόνο από τα ανυπέρβλητα μεγαλεία των Sabbath, ίσως και από το Painkiller. Όλα τα άλλα τα τρώει για πατατάκια!!