KREATOR - EXTREME AGGRESSION

Αδιαμφισβητήτως πρόκειται για έναν από τους καλύτερους thrash metal δίσκους που έχουνε κυκλοφορήσει ποτέ, και προσωπικός αγαπημένος μου. Τον έχω σε τρία αντίτυπα καθώς το ένα από αυτά έχει, στην κυριολεξία, λειανθεί από τις αμέτρητες φορές παιξίματος.

Ήτανε τέλη δεκαετίας 1980/αρχές δεκαετίας του 1990, όταν άρχισα να πρωτακούω μέταλ. Όπως όλοι βεβαίως άρχισα από τα "απαλά" συγκροτήματα, Sabbath, Maiden, Priest κλπ. Σε κάποια στιγμή καθώς έβλεπα Metal Mania (respect!!) παίζει ένα βίντεο των Kreator που μάλιστα είχε γυριστεί στην Ελλάδα. Δεν πρόκειται για άλλο φυσικά παρά για το κορυφαίο Betrayer. Αυτό ήτανε, με τίναξε στον αέρα. Το μυαλό μου κόλλησε σε αυτόν τον γνωστό thrash ήχο. Ένιωσα ενέργεια να με γεμίζει και έπρεπε να βρω αυτή τη μουσική όσο πιο γρήγορα γινότανε (καλά, ούτε πρεζάκι να ήμουνα). Φυσικά τότε, καθώς ήμουνα και ψαρωμένος, δεν υπήρχανε ούτε οι ευκολίες του διαδικτύου αλλά ούτε και ζούσα στην Αθήνα για να μπορώ να προμηθεύομαι βινύλια. Έπρεπε να πάω στη Λάρισα και συγκεκριμένως στο Division, το high δισκάδικο εκείνη την εποχή στη Λάρισα, για να αγοράσω δίσκους (το άλλο δισκάδικο με μέταλ δίσκους ήτανε η "τρύπα", μία τρύπα στην κυριολεξία στο τέλος του πεζόδρομου που φτάνει στον κινηματογράφο).

Με τα πολλά το βρήκα τελικά και πραγματικώς το βινύλιο ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Έχουμε να κάνουμε με 9 καραthrash κομμάτια, με απίστευτες ταχύτητες και τεχνική. Δε λείπει ούτε η μελωδία, ούτε τα τεχνικά αλλά και ωμά συγχρόνως riffs, ούτε ο τραχύς ήχος. Τα solos σε καίνε στην κυριολεξία και σε στέλνουνε αδιάβαστο. Οι κιθάρες έχουνε απίστευτη παραμόρφωση και η φωνή και οι κραυγές του Mille ταιριάζουνε απολύτως με τη μουσική. Όλος ο δίσκος ακούγεται απανωτές φορές χωρίς να κουράζει. Η παραγωγή είναι ό,τι πρέπει για thrash ήχο, ξερές και δυνατές κιθάρες, εκκωφαντικά και τεχνικότατα τύμπανα, το μπάσο αν και θαμμένο κάτω από τόνους μετάλλου δίνει πολύ όγκο. Και πάνω από όλα μελωδία. Σπάνιο πράγμα για ένα thrash σχήμα να έχει μελωδία στις συνθέσεις του αλλά οι Kreator καταφέρανε (όπως και στον Coma Of Souls) να δέσουνε αρρήκτως ωμό ήχο με γλυκιά μελωδία.

Γενικώς ο δίσκος είναι μία πρόοδος από τον πιο ξερό και χύμα ήχο του Terrible Certainty προς πιο εκλεπτισμένες μουσικές φόρμες χωρίς όμως να χάνει σε συναίσθημα ή σε πώρωση.

Αν με ρωτήσεις πιο τραγούδι ξεχωρίζω είναι σαν να με ρωτάς πιο δάχτυλο θέλω να μου κόψουνε. Παρ' όλα αυτά, πρώτα μεταξύ ίσων βάζω το Betrayer (για συναισθηματικούς λόγους) και το Some Pain Will Last, το οποίο είναι ένα αργόσυρτο και ογκώδες κομμάτι που στο τέλος τα σπάει.

Ακόμα και το εξώφυλλό του είναι τέχνη. Αναπαριστάνει το συγκρότημα σε μία ήπια και γαλήνια πόζα, ξεφεύγοντας από τα κλισέ των νεκροκεφαλών και των πεντάλφων που κυριαρχούσανε εκείνη την περίοδο. Αριστούργημα.

Φυσικά αυτός ο δίσκος ήτανε το σημείο εισαγωγής μου στο μαγικό κόσμο του thrash metal, καθ' ότι μετά από αυτόν ακολούθησαν πάμπολλες άλλες thrashοδουλειές. Κρίμα που δεν είχα γεννηθεί δέκα έτη νωρίτερα για να προλάβω τη χρυσή δεκαετία του thrash 1981-1991 (αν και δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσα να παρακολουθήσω τις εξελίξεις στην Ελλάδα και δη σε επαρχία!).

Long live Kreator!