BURZUM - FILOSOFEM

Κάθε φορά που ακούω αυτό το δίσκο επιβεβαιώνεται το πολύ σοφό ρητό ότι "η γραμμή που χωρίζει την ιδιοφυϊα από την τρέλλα είναι πολύ λεπτή". Δεν έχω ακόμα κατασταλλάξει αν ο Kristian Vikernes (ή κατά κόσμο Varg Vikernes/Count Grishnackh) πρόκειται για μια μουσική μεγαλοφυϊα ή απλώς ένα ψυχάκιας. Η αλήθεια είναι ότι η μουσική που έχει γράψει είναι από τις πλέον χαρακτηριστικότατες και ονειρικότερες που έχουνε κυκλοφορήσει στο μεταλλικό στερέωμα.

Ένα από τα πλέον αξιόλογα συγκροτήματα στο χώρο του μέταλ, με τον χαρακτηριστικό υπερ-παραμορφωμένο ήχο, τα άγρια γρυλίσματα και τα ονειρικά πλήκτρα στη μουσική, οι Burzum, κυκλοφορήσανε αυτόν τον δίσκο το 1996, και είναι ο τελευταίος που ηχογραφήθηκε πρωτού κλείσουνε τον Vikerness στη φυλακή. Οι Burzum είναι ένα μοναδικό συγκρότημα, όχι μόνο γιατί αποτελέσανε κάτι το τελείως διαφορετικό και ριζοσπαστικό στο χώρο του black από άποψη μουσικής, αλλά όπως πολύ ορθώς το έθεσε και ένα φίλος μου (χαίρε Νίκο) βάλανε στο black και την ιδεολογία. Την ιδεολογία της Νορβηγικής μυθολογίας, των πολεμιστών, των θεών και της Βαλχάλα, της προ-χριστιανικής Παράδοσης, αλλά και την επίρριψη ευθυνών στον έπηλυ χριστιανισμό.

Μουσικώς ο δίσκος είναι ό,τι ακριβώς περιμέναμε από ένα συγκρότημα σαν τους Burzum. Χωρισμένος σε δύο βινύλια (με gatefold εξώφυλλο και φανταστικό artwork από τον Theodor Kittelsen) και μοιρασμένος σε metal και ambient ήχους, κινήται πάνω κάτω στις ίδιες μουσικές φόρμες με τους προηγούμενους δίσκους. Πολύ παραμορφωμένος ήχος, γρυλίσματα (αν και πιο ήπια αυτή τη φορά), φυγόκοσμα και μισάνθρωπα τύμπανα, απλά και μαγευτικά riffs που επαναλαμβάνονται και αργούς αλλά ογκωδέστατους ρυθμούς. Ο δίσκος κινήται σε μεσαίες ταχύτητες και δεν υπάρχουνε υπερβολικά γρήγορα ξεσπάσματα (αν και οι Burzum ποτέ δε φημίζονταν για τις υπερφυσικές τους ταχύτητες).

Κορυφαία στιγμή του δίσκου το ομώνυμο τραγούδι (Burzum - Dunkelheit στα Γερμανικά) όπου η μείξη πλήκτρων και μέταλ είναι μοναδική. Φαινότανε από τις προηγούμενες δουλειές ότι ο Vikernes πειραματιζότανε με τα πλήκτρα αλλά ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι θα κατάφερνε να τα δέσει τόσο όμορφα με τη μουσική. Τα πλήκτρα είναι τόσο περιέργως βαλμένα μέσα στο τραγούδι που το συναίσθημα που σου δημιουργούνε είναι ένα όνειρο, ένα απόκοσμο και αλλόκοτο όνειρο, σαν να είσαι ένα με τη φύση, με αρχέγονα ένστικτα και παραδόσεις, με τους θεούς που γέννησε αυτός ο κόσμος, σαν να είσαι σε έναν μυστηριώδη και χιμαιρικό τόπο (ή, από την άλλη, όπως το έθεσε η σύζυγός μου, σαν να σε έχουνε κλειδωμένο σε ένα δωμάτιο και να μην μπορείς να ξεφύγεις. Εγκέφαλος είναι αυτός, ο καθένας το ερμηνεύει διαφορετικώς).

Τόσο η μεταλλική πλευρά του δίσκου όσο και η ambient σε ταξιδεύουνε σε μέρη και χρόνους που δεν έχεις πάει ποτέ, με ερημωμένα τοπία και καταθλιπτικά χρώματα. Σου αγγίζουνε την ψυχή και σε κρύβουνε στα μύχια της φαντασίας σου, σε κόσμους όπου κανείς δεν μπορεί να σε αγγίξει. Πραγματικώς αυτός ο δίσκός βρίθει εικόνων.

Πρόκειται για ένα αριστούργημα, ένα καταθλιπτικό και παγωμένο αριστούργημα. Καταραμένο και μαύρο. «Η ζωή παίρνει νέο νόημα», όπως λέει και το ομώνυμο τραγούδι. Οι Burzum καταφέρανε και πήγανε το black metal ένα βήμα παραπέρα. Άψογοι.