Inferno μέρα δεύτερη

Η δεύτερη μέρα (9 Απριλίου) ήτανε που από τα ορεκτικά περάσαμε στο κυρίως πιάτο. Η μέρα άρχισε από το πρωί καλά, στο ξενοδοχείο είδαμε αρκετά μέλη συγκροτημάτων (μεταξύ αυτών και τον Σπύρο από τους Septic Flesh) φάγαμε αρκετό πρωινό (θα πάθουμε καμιά χοληστερίνη με τόσα αυγά που φάγαμε) για να μας κρατήσει και βγήκαμε στο Όσλο για βόλτα.

Επίσκεψη στο Sound of Noise, ένα δισκάδικο ακριβώς απέναντι από το Rockefeller. Λίγα βινύλια, αρκετά cds, και τσουχτερές τιμές (όχι και 20 λίρες ρε πούστη μου για Kreator), δεν πήρα τίποτα.

Κατά τις εξίμιση με εφτά παρά πήγαμε στο Rockefeller. Οι Meshuggah είχανε ακυρώσει (ευτυχώς γιατί αυτό το μοντερνο-thrash που υποτίθεται ότι παίζουνε μου τη δίνει στα νεύρα. Εν τάξει δε λέω καλό είναι να εξελίσσεται ο ήχος αλλά όχι τόσο πολύ ώστε να ξεφεύγει από τα όριά του) λόγω κάποιου προβλήματος και τη θέση τους πήρανε οι The Batallion.

Πρώτο συγκρότημα που πρόλαβα να δω ήτανε οι Negura Bunget, τους είδα προς το τέλος και μου αφήσανε καλές εντυπώσεις αν και δεν ήτανε κάτι το ιδιαίτερο θα έλεγα. Παίξανε black metal με αρκετά progressive στοιχεία.

Σειρά είχανε οι Kampfar με τον κλασσικό τους black ήχο με κάποια παραδοσιακά στοιχεία. Παίξανε γύρω στα 45 λεπτά, καθόμουνα πίσω πίσω με μια μπύρα στο χέρι όλη την ώρα και τους παρακολουθούσα. Τραγούδια δε συγκράτησα, άλλως τε όλοι οι τίτλοι τους είναι στα νορβηγικά, είναι δύσκολο να τους θυμάσαι.

Σειρά είχανε οι The Batallion που δυστυχώς έκανα το λάθος να πάω στο διπλανό δωμάτιο της συναυλίας για βινύλια και τους έχασα (όταν συνειδητοποίησα πόσο γαμάνε ήτανε πλέον αργά). Πρόλαβα τρία τραγούδια τους μόνο και με ξετινάξανε. Γρήγορο μπυρόβιο thrashο-black μέταλ, ντυμένοι λες και βγήκανε από τα '80 και με κλασσικές ατάκες (το μέταλ θέλει αρχίδια, τεστοστερόνη κλπ) με αφήσανε κεχηνότα. Κρίμα γιατί δεν τους ήξερα και έχασα την ευκαιρία να τους απολαύσω. Έχουνε μπει πάντως στην ουρά των βινυλίων που θέλω να αγοράσω.

Περνάμε στους Septic Flesh, όπου πρέπει να ομολογήσω ότι μέχρι και το The Fallen Temple ήμουνα πολύ ένθερμος υποστηρικτής τους. Από το Revolution DNA όμως και μετά απόγοητεύτηκα τόσο πολύ που τους παράτησα τελείως. Δεν παίξανε κανένα (μα κανένα λέμε) κομμάτι από τα παλαιά τους (κρίμα γιατί ήθελα πολύ να ακούσω έστω και κάποια από αυτά), επικεντρωθήκανε κυρίως στο νέο τους δίσκο (Communion, Anubis, Lovecraft's Death, We the Gods, Persepolis) και κάποια από τα προηγούμενά τους όπως το Red Code Cult. Τα συναισθήματα που μου αφήσανε ήτανε ανάμεικτα, τα κομμάτια ήτανε καλύτερα από αυτά του Revolution DNA αλλά όχι στην αίγλη των παλαιών. Τελικά έκανα καλά που τους παράτησα.

Σειρά είχανε οι Pestilence, ο σχεδόν αποκλειστικός λόγος που πήγα στο φεστιβάλ (τί να κάνω, με αυτούς μεγάλωσα). Με αρκετά κιλά παραπάνω, και ξυρισμένα κεφάλια βγήκανε στη σκηνή γύρω στη μία το πρωί. Περίμενα τον ήχο πιο κλασσικό, αλλά εν τάξει, εξελίσσεται η τεχνολογία, τα μηχανήματα αλλάζουνε, δεν είναι δυνατόν να παίζεις όπως ακριβώς πριν 20 έτη. Γαμήσανε, παίξανε πολύ δυνατά (το μοναδικό συγκρότημα που είδα να χτυπιούνται και να γίνεται σχιζοφρένεια σε όλο το φεστιβάλ) και μας αφήσανε με ένα ωραίο βουητό στα ώτα μας. Το καινούργιο τους άλμπουμ δεν το είχα ακούσει αλλά ακούστηκε συμπαθητικό. Από τα παλαιά τους παίξανε το Chemo Therapy, The Process of Suffocation, Chronic Infection, The Secrecies of Horror, Mind Reflections, Lost Soul, Out of the Body και δύο ακόμα που δεν τα αναγνώρισα. Δεν παίξανε δυστυχώς το Parricide που ήθελα πολύ να το ακούσω, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα. Ένα μεγάλο μπράβο στους Pestilence που σεβαστήκανε τους οπαδούς τους και παίξανε κάποια κλασσικά κομμάτια, όχι σαν τους Septic Flesh που είδανε το inferno μόνο ως μέσο προώθησης του νέου τους δίσκου.

Μικρά πραγματάκια για την δεύτερη μέρα.

Η μπύρα που έχουνε στη Νορβηγία είναι ό,τι χειρότερο έχω πιει στη ζωή μου. Ειλικρινώς δεν έχω ξαναπιεί χειρότερο νερομένο πράγμα. Αξίζει να δώσεις δέκα κορώνες παραπάνω και να πάρεις μια πραγματική μπύρα όχι το ξερατό που προσφέρουνε και σου το χρεώνουνε και 6 λίρες.

Είδα πολλούς (μα πάρα πολλούς) Έλληνες, πώρωση. Τελικά είμαστε από τους πιο πωρωμένους οπαδούς, τρέχουμε παντού και δε μασάμε μία.