Ακόμα ένα παζάρι δίσκων

Σήμερα στο Kensington Olympia, μονοήμερο μικρό παζάρι δίσκων. Όσο μεγαλώνει η δισκοθήκη μου τόσο μικραίνουνε οι επιλογές μου και έτσι δε βρήκα και πολλά να πάρω. Μερικά από αυτά που αγοράσα






Όλοι κάνανε 2,5 λίρες,εκτός από τον Morbid Tales που έκανε 7.

The Metal Fairy Tales

Το είχα διαβάσει κάποτε (δε θυμάμαι που) και μου άρεσε :)

HEAVY METAL
The protagonist arrives on a harley, kills the dragon, drinks a few beers and fucks the princess.

POWER METAL
The protagonist arrives riding a white unicorn, escapes from the dragon, saves the princess and makes love to her in an enchanted forest.

THRASH METAL
The protagonist arrives, fights the dragon, saves the princess and fucks her.

FOLK METAL
The protagonist arrives with some friends playing acordions, violins, flutes and many more weird instruments, the dragon falls asleep (because of all the dancing). Then all leave...without the princess.

VIKING METAL
The protagonist arrives in a ship, kills the dragon with his mighty axe, skins the dragon and eats it, rapes the princess to death, steals her belongings and burns the castle before leaving.

DEATH METAL
The protagonist arrives, kills the dragon, fucks the princess and kills her, then leaves.

BLACK METAL
The protagonist arrives at midnight, kills the dragon and impales it in front of the castle. Then he sodomizes the princess, drinks her blood in a ritual before killing her. Then he impales the princess next to the dragon.

GORE METAL
The protagonist arrives, kills the dragon and spreads his guts in front of the castle, fucks the princess and kills her.Then he fucks the dead body again, slashes her belly and eats her guts. Then he fucks the carcass for the third time, burns the corpse and fucks it for the last time.

GRIND METAL
The protagonist arrives, screams something completely undecipherable for about 2 minutes and then leaves...

DOOM METAL
The protagonist arrives, sees the size of the dragon and thinks he could never beat him, then he gets depressed and commits suicide. The dragon eats his body and the princess as dessert. That's the end of the sad story.

GOTHIC METAL
The princess in a velvet costume starts singing soprano. The protagonist completes the duett by adding the beast part, while the dragon plays the flute. Suddenly he swallows up the pipe and accidently scorches the beauty and the beast and suffocates to death. All their souls are damned in hell's eternity.

PROGRESSIVE METAL
The protagonist arrives with a guitar and plays a solo of 26 minutes. The dragon kills himself out of boredom. The protagonist arrives to the princess' bedroom, plays another solo with all the techniques and tunes he learned in the last year of the conservatory. The princess escapes looking for the HEAVY METAL protagonist.

INDUSTRIAL METAL
The protagonist arrives wearing greasy overcoat, makes anobscene gestures towards dragon, and gets escorted out of fairy tale land by security guards.

SPEED METAL
Suddenly there, short solo, dragon is confused, someones screaming weird stuff, princess realizes she's been deflowered, dragon and princess are still looking for the one who did this.

CHRISTIAN METAL
The protagonist rides in on his way home from church and sings a mushy power ballad to the dragon about how much Jesus loves him and that the dragon should turn to Him. The Dragon is immediately converted, and when the princess wants to 'thank' the protagonist he replies, "sorry, but I don't believe in having sex before marriage."

GLAM METAL
The protagonist arrives, the dragon laughs at the guy's appearance and lets him enter. He steals the princess' make up and tries to paint the castle in a beautiful pink color.

BATTLE METAL
The protagonist arrives with a legion of a hundred brave footman, war chariots and a dozen elite warriors and, as a master tactician, flanks the dragon in a bloody siege that lasts six hours. The princess gets bored.

NU METAL
The protagonist arrives in a run down Honda Civic and attempts to fight the dragon but he burns to death when his moronic baggy clothes catch fire.

EMO
The protagonist sees the dragon and moans about how hard it will be to get the princess to fall in love with him, he gets eaten. The princess is very happy, because he was a whiny fag anyway.

BURZUM - FILOSOFEM

Κάθε φορά που ακούω αυτό το δίσκο επιβεβαιώνεται το πολύ σοφό ρητό ότι "η γραμμή που χωρίζει την ιδιοφυϊα από την τρέλλα είναι πολύ λεπτή". Δεν έχω ακόμα κατασταλλάξει αν ο Kristian Vikernes (ή κατά κόσμο Varg Vikernes/Count Grishnackh) πρόκειται για μια μουσική μεγαλοφυϊα ή απλώς ένα ψυχάκιας. Η αλήθεια είναι ότι η μουσική που έχει γράψει είναι από τις πλέον χαρακτηριστικότατες και ονειρικότερες που έχουνε κυκλοφορήσει στο μεταλλικό στερέωμα.

Ένα από τα πλέον αξιόλογα συγκροτήματα στο χώρο του μέταλ, με τον χαρακτηριστικό υπερ-παραμορφωμένο ήχο, τα άγρια γρυλίσματα και τα ονειρικά πλήκτρα στη μουσική, οι Burzum, κυκλοφορήσανε αυτόν τον δίσκο το 1996, και είναι ο τελευταίος που ηχογραφήθηκε πρωτού κλείσουνε τον Vikerness στη φυλακή. Οι Burzum είναι ένα μοναδικό συγκρότημα, όχι μόνο γιατί αποτελέσανε κάτι το τελείως διαφορετικό και ριζοσπαστικό στο χώρο του black από άποψη μουσικής, αλλά όπως πολύ ορθώς το έθεσε και ένα φίλος μου (χαίρε Νίκο) βάλανε στο black και την ιδεολογία. Την ιδεολογία της Νορβηγικής μυθολογίας, των πολεμιστών, των θεών και της Βαλχάλα, της προ-χριστιανικής Παράδοσης, αλλά και την επίρριψη ευθυνών στον έπηλυ χριστιανισμό.

Μουσικώς ο δίσκος είναι ό,τι ακριβώς περιμέναμε από ένα συγκρότημα σαν τους Burzum. Χωρισμένος σε δύο βινύλια (με gatefold εξώφυλλο και φανταστικό artwork από τον Theodor Kittelsen) και μοιρασμένος σε metal και ambient ήχους, κινήται πάνω κάτω στις ίδιες μουσικές φόρμες με τους προηγούμενους δίσκους. Πολύ παραμορφωμένος ήχος, γρυλίσματα (αν και πιο ήπια αυτή τη φορά), φυγόκοσμα και μισάνθρωπα τύμπανα, απλά και μαγευτικά riffs που επαναλαμβάνονται και αργούς αλλά ογκωδέστατους ρυθμούς. Ο δίσκος κινήται σε μεσαίες ταχύτητες και δεν υπάρχουνε υπερβολικά γρήγορα ξεσπάσματα (αν και οι Burzum ποτέ δε φημίζονταν για τις υπερφυσικές τους ταχύτητες).

Κορυφαία στιγμή του δίσκου το ομώνυμο τραγούδι (Burzum - Dunkelheit στα Γερμανικά) όπου η μείξη πλήκτρων και μέταλ είναι μοναδική. Φαινότανε από τις προηγούμενες δουλειές ότι ο Vikernes πειραματιζότανε με τα πλήκτρα αλλά ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι θα κατάφερνε να τα δέσει τόσο όμορφα με τη μουσική. Τα πλήκτρα είναι τόσο περιέργως βαλμένα μέσα στο τραγούδι που το συναίσθημα που σου δημιουργούνε είναι ένα όνειρο, ένα απόκοσμο και αλλόκοτο όνειρο, σαν να είσαι ένα με τη φύση, με αρχέγονα ένστικτα και παραδόσεις, με τους θεούς που γέννησε αυτός ο κόσμος, σαν να είσαι σε έναν μυστηριώδη και χιμαιρικό τόπο (ή, από την άλλη, όπως το έθεσε η σύζυγός μου, σαν να σε έχουνε κλειδωμένο σε ένα δωμάτιο και να μην μπορείς να ξεφύγεις. Εγκέφαλος είναι αυτός, ο καθένας το ερμηνεύει διαφορετικώς).

Τόσο η μεταλλική πλευρά του δίσκου όσο και η ambient σε ταξιδεύουνε σε μέρη και χρόνους που δεν έχεις πάει ποτέ, με ερημωμένα τοπία και καταθλιπτικά χρώματα. Σου αγγίζουνε την ψυχή και σε κρύβουνε στα μύχια της φαντασίας σου, σε κόσμους όπου κανείς δεν μπορεί να σε αγγίξει. Πραγματικώς αυτός ο δίσκός βρίθει εικόνων.

Πρόκειται για ένα αριστούργημα, ένα καταθλιπτικό και παγωμένο αριστούργημα. Καταραμένο και μαύρο. «Η ζωή παίρνει νέο νόημα», όπως λέει και το ομώνυμο τραγούδι. Οι Burzum καταφέρανε και πήγανε το black metal ένα βήμα παραπέρα. Άψογοι.

KREATOR - EXTREME AGGRESSION

Αδιαμφισβητήτως πρόκειται για έναν από τους καλύτερους thrash metal δίσκους που έχουνε κυκλοφορήσει ποτέ, και προσωπικός αγαπημένος μου. Τον έχω σε τρία αντίτυπα καθώς το ένα από αυτά έχει, στην κυριολεξία, λειανθεί από τις αμέτρητες φορές παιξίματος.

Ήτανε τέλη δεκαετίας 1980/αρχές δεκαετίας του 1990, όταν άρχισα να πρωτακούω μέταλ. Όπως όλοι βεβαίως άρχισα από τα "απαλά" συγκροτήματα, Sabbath, Maiden, Priest κλπ. Σε κάποια στιγμή καθώς έβλεπα Metal Mania (respect!!) παίζει ένα βίντεο των Kreator που μάλιστα είχε γυριστεί στην Ελλάδα. Δεν πρόκειται για άλλο φυσικά παρά για το κορυφαίο Betrayer. Αυτό ήτανε, με τίναξε στον αέρα. Το μυαλό μου κόλλησε σε αυτόν τον γνωστό thrash ήχο. Ένιωσα ενέργεια να με γεμίζει και έπρεπε να βρω αυτή τη μουσική όσο πιο γρήγορα γινότανε (καλά, ούτε πρεζάκι να ήμουνα). Φυσικά τότε, καθώς ήμουνα και ψαρωμένος, δεν υπήρχανε ούτε οι ευκολίες του διαδικτύου αλλά ούτε και ζούσα στην Αθήνα για να μπορώ να προμηθεύομαι βινύλια. Έπρεπε να πάω στη Λάρισα και συγκεκριμένως στο Division, το high δισκάδικο εκείνη την εποχή στη Λάρισα, για να αγοράσω δίσκους (το άλλο δισκάδικο με μέταλ δίσκους ήτανε η "τρύπα", μία τρύπα στην κυριολεξία στο τέλος του πεζόδρομου που φτάνει στον κινηματογράφο).

Με τα πολλά το βρήκα τελικά και πραγματικώς το βινύλιο ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Έχουμε να κάνουμε με 9 καραthrash κομμάτια, με απίστευτες ταχύτητες και τεχνική. Δε λείπει ούτε η μελωδία, ούτε τα τεχνικά αλλά και ωμά συγχρόνως riffs, ούτε ο τραχύς ήχος. Τα solos σε καίνε στην κυριολεξία και σε στέλνουνε αδιάβαστο. Οι κιθάρες έχουνε απίστευτη παραμόρφωση και η φωνή και οι κραυγές του Mille ταιριάζουνε απολύτως με τη μουσική. Όλος ο δίσκος ακούγεται απανωτές φορές χωρίς να κουράζει. Η παραγωγή είναι ό,τι πρέπει για thrash ήχο, ξερές και δυνατές κιθάρες, εκκωφαντικά και τεχνικότατα τύμπανα, το μπάσο αν και θαμμένο κάτω από τόνους μετάλλου δίνει πολύ όγκο. Και πάνω από όλα μελωδία. Σπάνιο πράγμα για ένα thrash σχήμα να έχει μελωδία στις συνθέσεις του αλλά οι Kreator καταφέρανε (όπως και στον Coma Of Souls) να δέσουνε αρρήκτως ωμό ήχο με γλυκιά μελωδία.

Γενικώς ο δίσκος είναι μία πρόοδος από τον πιο ξερό και χύμα ήχο του Terrible Certainty προς πιο εκλεπτισμένες μουσικές φόρμες χωρίς όμως να χάνει σε συναίσθημα ή σε πώρωση.

Αν με ρωτήσεις πιο τραγούδι ξεχωρίζω είναι σαν να με ρωτάς πιο δάχτυλο θέλω να μου κόψουνε. Παρ' όλα αυτά, πρώτα μεταξύ ίσων βάζω το Betrayer (για συναισθηματικούς λόγους) και το Some Pain Will Last, το οποίο είναι ένα αργόσυρτο και ογκώδες κομμάτι που στο τέλος τα σπάει.

Ακόμα και το εξώφυλλό του είναι τέχνη. Αναπαριστάνει το συγκρότημα σε μία ήπια και γαλήνια πόζα, ξεφεύγοντας από τα κλισέ των νεκροκεφαλών και των πεντάλφων που κυριαρχούσανε εκείνη την περίοδο. Αριστούργημα.

Φυσικά αυτός ο δίσκος ήτανε το σημείο εισαγωγής μου στο μαγικό κόσμο του thrash metal, καθ' ότι μετά από αυτόν ακολούθησαν πάμπολλες άλλες thrashοδουλειές. Κρίμα που δεν είχα γεννηθεί δέκα έτη νωρίτερα για να προλάβω τη χρυσή δεκαετία του thrash 1981-1991 (αν και δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσα να παρακολουθήσω τις εξελίξεις στην Ελλάδα και δη σε επαρχία!).

Long live Kreator!