Destruction - Camden Underworld 16 Δεκεμβρίου 2008

Άλλη μια thrashοβραδυά από ένα από τα παλαιότερα συγκροτήματα του χώρου. Οι Γερμανοί Destruction ήτανε εδώ για να μας θυμήσουνε τί εστί thrash. Ίσως για τους νεότερους να μην αποτελούνε μεγάλο γεγονός αλλά για κάποιον που έχει μεγαλώσει με τα Infernal Overkill, Eternal Devastation και Mad Butcher, και δεν τους έχει δει ποτέ ζωντανώς, η βραδυά της 16ης Δεκεμβρίου αποτέλεσε ορόσημο.

Το Camden Underworld ήτανε για ακόμα μια φορά γεμάτο (όχι όμως ασφυκτικώς, τουλάχιστον είχαμε χώρο για headbanging και είμασταν άνετοι) όταν οι Γερμανοί βγήκανε στη σκηνή για να μας βομβαρδίσουνε με βρώμικο thrash. Κλασσικό αυθεντικό τρίο (εν τάξει χωρίς τον αρχικό τυμπανιστή), και μόνο που είδα τον Schirmer και τον Sifringer στην σκηνή άξιζε τον κόπο. Παίξανε αρκετά παλαιά τραγούδια, με μια μπύρα στο χέρι σε κάθε διάλειμμα, ακόμα και το Total Desaster από τον πρώτο τους μικρό δίσκο Sentence of Death του 1984 (αν και το Total Desaster γράφτηκε το 1983). Κάποια από αυτά που παίξανε δεν τα γνώριζα (ή δεν τα θυμόμουνα) μιας και έχω μείνει στους κλασσικούς πρώτους δίσκους.

Τα τραγούδια που συγκράτησα (μεταξύ των άλλων) είναι τα εξής: Devolution, Life without sense, Urge - the greed of gain, Metal discharge, Death trap, Thrash 'till death, The antichrist/release from agony, Tormentor, Cracked brain, The butcher strikes back, Nailed to the cross, ένα σόλο τύμπανα, Invincible force, Mad Butcher και μία μείξη Iron man και Sweet leaf των θεών. Παίξανε και καποια ακόμα τα οποία δυστυχώς δε θυμάμαι/γνωρίζω.

Γενικώς ήτανε μια πάρα πολύ καλή συναυλία, θυμηθήκαμε και τα παλαιά, τότε που κάθε καινούργιο βινύλιο που αγοράζαμε αποτελούσε απόρροια εβδομάδων αποταμίευσης χαρτζηλικιού. Τότε που κάθε νέα κυκλοφορία συζητιότανε για μήνες με τα φιλαράκια... Τότε που γράφαμε πάνω στις σάκες και στις κασετίνες τα αγαπημένα μας συγκροτήματα. Καλές εποχές και οι Destruction είναι εδώ για να μας θυμίζουνε αυτά που έχουμε ξεχάσει... ότι το μέταλ είναι μουσική για λίγους και ότι το thrash της δεκαετίας του '80 είναι ό,τι καλύτερο και αγνότερο (μετά τους Sabs) έχει βγάλει το metal.

We spit on those who choose to pose, we thrash with all the rest. THRASHHHHHHHHHHHHH!!!!







(τραβηγμένες από κινητό)

Inferno Festival

Ψήνεται κάποιος για inferno; Το έχω βάλει σκοπό να πάω φέτος με ένα φιλαράκι μου. Όσοι πιο πολλοί είμαστε τόσο το καλύτερο.

Υπολογίζω συνολικό κόστος (αεροπορικά, διαμονή, είσοδος, φαγητό, λοιπά έξοδα) να βγεί γύρω στις 600 λίρες/700 ευρώ.

Από το πρόσφατο ταξίδι μου στην Ουτρέχτη

Howlin' mad - Insanity, οι Γερμανοί thrashάδες στον έναν και μοναδικό δίσκο που βγάλανε


Magnus - Scarlet slaughterer, thrashάδες από την Πολωνία, τα πρώτα τους demo σε έναν δίσκο συλλογή.


KAT - δε χρειάζεται να πω κάτι περισσότερο, γνωστοί σε όλους. Αυτόν και το δίσκο των Magnus τους αγόρασα από τον ίδιο dealer ο οποίος είχε και άλλα πολωνικά βινύλια (κατά πάσα πιθανότητα θα ήτανε από Πολωνία και θα ειδικευότανε σε πολωνικά συγκροτήματα).


Piledriver - Stay Ugly, power/speed από Καναδά (καλά οι Καναδοί έχουνε μια παράδοση σε αυτά). Ήμουνα τυχερός που τους είχα δει πριν δύο έτη στο clubάκι αυτό κοντά στην Ομόνοια (μου διαφεύγει το όνομά του).


Nocturnal - Thrash with the Devil, ήμουνα πολύ τυχερός που κατάφερα να το βρω, αν και το χρυσοπλήρωσα 20 ευρώ. Από τους πλέον καταγιστικούς δίσκους από το καλύτερο thrash συγκρότημα που έχει βγει ποτέ μετά το 1990 (ναι, φαίνεται ότι έχω κόλλημα με τους Nocturnal αλλά οι τύποι δεν παίζονται. Απλώς δεν παίζονται).


Οι Αμερικανοί Agent Steel - Sceptics apocalypse (με το κορυφαίο κομάτι 144.000 gone) και οι Γερμανοί Vendetta με το πολύ καλό Brain Damage. Οι δεύτεροι είναι ψιλοάγνωστοι (ειδικά σε όσους δεν ακούνε thrash) αλλά ο συγκεκριμένςο δίσκος τα σπάει. Για πολύ headbanging. Τελικά τώρα που το σκέφτομαι η καλύτερη μουσική για χτύπημα είναι το thrash, με το που μπαίνει η πρώτη νότα σε πιάνει ένας πανζουρλισμός...


Sacrifice - Torment in fire, κλασσικός δίσκος από ένα Καναδέζικο cult speed/thrash συγκρότημα (είπαμε έχουνε παράδοση). Οι παλαιοί σίγουρα θα τους γνωρίζουνε.


Holy Terror - Mind wars, πολύ καλό thrash διαμαντάκι, όχι τόσο άγνωστοι αλλά ούτε και πολύ γνωστοί. Είχα το πρώτο τους (Terror and submission) σε βινύλιο και αυτό σε κασσέτα, οπότε με το που το είδα το γράπωσα αμέσως.


Veineliis - Strained movements towards imminent death, μελαγχολικό και καταθλιπτικό black από τη Γερμανία. Είπαμε πεθαίνω για thrash αλλά η ποιότητα είναι ποιότητα. Για να είμαι ειλικρινής το συγκεκριμένο δεν τον έχω ακούσει, έχω ακούσει όμως το In this forest shall be my gallows (το είχα βρει στο dunkelheit), το οποίο μου έκανε πολύ καλή εντύπωση. Ελπίζω και ο συγκεκριμένος δίσκος να ακολουθεί τα ίδια μονοπάτια.


Warlord - And the canons of destruction have begun. Αυτό τον δίσκο τον έχω ήδη σε βινύλιο, αλλά λόγω του ότι το πρώτο κομάτι είναι προβληματικό (πηδάει η βελόνα λόγω προβλήματος τους δίσκου - αυτά παθαίνεις όταν αγοράζεις μεταχειρισμένους... από την άλλη όμως πού να τον βρεις και καινούργιο;) τον ξαναπήρα, 20 ευρώ, οκ λίγο ακριβός αλλά αξίζει και 30.

Και κάπου εδώ πρέπει να παραδεχτώ ότι την πάτησα σαν αρχάριος. Είχα βρει το Lost and lonely days (ναι το 12'' single) και δεν το πήρα ο μαλάκας (μπορείτε να με μουντζώσετε ελευθέρως). Και σε πέντε λεπτά που άλλαξα γνώμη το είχανε ήδη εξαφανίσει. Κρίμα... κρίμα γιατί τέτοια λάθη δε γίνονται. Και άντε να το ξαναβρείς τώρα το άτιμο...


Genocide Nippon - Black Sanctuary, από τα πιο γνωστά (και καλά) power/speed συγκροτήματα που έχει βγάλει ποτέ η Ιαπωνία. Παλαιοί αλλά πολύ καλοί.


Intruder - A higher form of killing. Αμερικανοί τεχνο-thrashάδες, άγνωστοι αλλά όλοι οι δίσκοι που βγάλανε κλωτσάνε πολλά κωλαράκια. Ακούστε τους.

Αυτοί είναι λίγοι από τους δίσκους που πήρα (συνολικώς αγόρασα καμιά 40ριά), ελπίζω να πήρατε ιδέες για μελλοντικά ακούσματα. Τα έχω ξαναπεί για το παζάρι στην Ουτρέχτη, πραγματικώς αξίζει τον κόπο να το επισκεφτεί κάποιος, ειδικά αν είναι συλλέκτης. Υπάρχουνε δίσκοι για όλα τα γούστα, από black (τώρα που είπα για black, σε κάποια στιγμή να κάτσω γράψω μια ανασκόπηση για τη συναυλία των Enslaved) μέχρι Χατζιδάκη.

Slayer @ Hammersmith Apollo

Ανίερη συμμαχία στο Hammersmith Apollo την Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008, και όταν λέω ανίερη συμμαχία (unholly alliance) εννοώ Amon Amarth, Mastodon, Trivium και τους βασιλιάδες του thrash, Slayer. £30 εισιτήριο για τέσσερα αρκετά γνωστά συγκροτήματα και 2.000 κόσμος. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω τους Amon Amarth, οι θύρες ανοίγανε στις 17.30, την ώρα δηλαδή που έφυγα από τη δουλειά, έφτασα στο Hammersmith γύρω στις 18.30 και ήδη είχανε παίξει οι Amon Amarth (κρίμα, το εισιτήριο το αγόρασα μόνο και μόνο γι' αυτούς και τους Slayer).

Είσοδος λοιπόν κατά τις 18.40 στο Apollo, κατά τις 19.00 βγήκανε οι Mastodon και συνεχίσανε οι Trivium. Όλη την ώρα που παίζανε την είχα πέσει στο μπάρ και έπινα μπύρες, λυπάμαι αλλά δεν τους έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Και μόνο τα ονόματα Mastodon και Trivium στην ίδια συναυλία με Amon Amarth και Slayer προκαλούνε το γέλωτα.

Κατά τις 21.30 οι βασιλιάδες σκάνε μύτη στη σκηνή. Γίνεται ένας ψιλοπανικός πατείς με πατώς σε, ο κακός ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται και καταφέρνω να μετακινηθώ αρκετά μπροστά. Πρώτες νότες από το Flesh Storm και αρχίζει το headbanging. Συνεχίζουμε με War Ensemble, Chemical Warfare, Ghosts of War, Seasons in the Abyss, ένα άγνωστο κομμάτι (λυπάμαι και πάλι αλλά μετά το Divine Intervention σταμάτησα να τους ακούω τόσο πολύ), Live Undead και South of Heaven όπου πραγματικά νιώθω ότι θα λιποθυμήσω από τον πανικό που γίνεται. Ιδρώτας, αίμα, μπουνίδια, κλωτσίδια ό,τι μπορείς να φανταστείς αλλά οι βασιλιάδες συνεχίζουνε να μας βομβαρδίζουνε με τόνους καυτού μεταλλικού ήχου. Βαρύς, ασήκωτος, παραμορφωμένος ήχος.

Και κάπου εδώ αρχίζουνε οι σφαγές και οι ακρωτηριασμοί. Angel of Death, Piece by Piece, Necrophobic, Altar of Sacrifice, Jesus Saves, Criminally Insane, Reborn, Epidemic, Postmortem, Raining Blood. Ναι αγαπητοί μου, όπως καταλαβαίνετε παίξανε όλο το Reign in Blood στο καπάκι, το ένα κομάτι μετά το άλλο χωρίς σταματημό (για την ιστορία το ίδιο είχανε κάνει και το 2003 όταν είχανε παίξει στο Underworld), όπου στην κυριολεξία έγινε της πουτάνας. Το Reign In Blood, ο καλύτερος thrash δίσκος όλων των εποχών στο πιάτο, και τα όνειρα να γίνονται πραγματικότητα. Όλοι οι φόβοι που είχα πιτσιρικάς, όλες οι φοβίες και οι εφιάλτες ζωντανεύουνε. Ένας απίστευτος πανζουρλισμός, μύτες να ανοίγουνε, ξύλο, γροθιές, stage diving κατά κόρον, ο Σατανάς ήτανε πραγματικώς εκεί, αν υπάρχει κόλαση σίγουρα πρέπει να είναι κάπως έτσι. Ιστορική συναυλία, ιστορικά κομάτια, απίστευτο συναίσθημα. Αυτό είναι το μέταλ, πάθος, οργή, τσαμπουκάς. Όταν βγήκα έξω είχα στην πλάτη μου πατημασία από 45 νούμερο αρβύλα, με βάλανε κάτω και με πατούσανε και δεν κατάλαβα τίποτα!!!

Για άλλη μια φορά οι Slayer αποδείξανε γιατί είναι οι βασιλιάδες του thrash, όσες πατάτες και να βγάλουνε μόνο και μόνο που βγάλανε το Reign In Blood αξίζει να πάρουνε μία θέση στο πάνθεον των καλύτερων μεταλλικών συγκροτημάτων.

Altar of sacrifice, curse of the damned
Confronting the evil you dread
Coalesce into one your shadow and soul
Soon you will meet the undead

Enter to the realm of Satan!

Απλώς άψογοι.






Βιντεάκια (ό,τι πρόλαβα να τραβήξω) θα ανεβάσω αύριο.

Nocturnus @ Underworld

Ένα από τα πιο πρωτοποριακά και σημαίνοντα death metal συγκροτήματα επιστρέψανε για μια συναυλία μεγατόνων. Σάββατο 18 Οκτωβρίου στο Camden Underworld οι Nocturnus παραδώσανε μαθήματα death metal. Ένα ακόμα συγκρότημα από τα παιδικά μου χρόνια προστέθηκε στη λίστα αυτών που ήθελα και έχω δει.

Δεκαοχτώ έτη πριν, το The Key με είχε ξετινάξει, αν και πρέπει να ομολογήσω ότι μου πήρε μερικά έτη για να καταλάβω τη μαγεία του και να το θεωρώ πλέον τον καλύτερο death metal δίσκο μετά τα ανυπέρβλητα albums των Death. Η συναυλία έρχισε με το Lake of fire και ακολουθήσανε κομμάτια όπως τα (αν θυμάμαι καλά γιατί είχα και καιρό να τα ακούσω), Standing in blood, Droid sector, Andromeda Strain, Neolithic (εδώ έγινες ένας πανικός), Destroy the manger, BC/AD καθώς και Lords of the black path, The secret cycle, As below so above (ως After Death). Επίσης παίξανε τα Angel of Disease και Chapel of ghouls που έχει συγγράψει ο Browning με τον Trey Azagthoth των Morbid Angel.

Δε θέλω να έχω παράπονα από τέτοια συναυλία, καθώς και μόνο που είδα τους Nocturnus είναι αρκετό, αλλά (πάντα υπάρχει ένα αλλά), γιατί ρε παιδιά παίξατε τραγούδια μόνο από το The Key; Τίποτα από το Ethereal Tomb, τίποτα από το Theshholds. Χάθηκε να παίξετε ένα Orbital Decay (και ήθελα πολύ να το ακούσω), ένα Search for the trident ή ένα Subterranean inflitrator; Ας μην παίζατε κομμάτια των After Death και ας παίζατε περισσότερα των Nocturnus. Εν τάξει το καταλαβαίνω ότι η συναυλία στην ουσία ήτανε προώθηση των After Death αλλά χάθηκε ο κόσμος να παίξετε τρία τραγούδια παραπάνω;

Άλλο παράπονο. Γιατί ρε καραγκιόζηδες Βρετανοί μόνο 100 άτομα; Οκ, το καταλαβαίνω ότι πλέον στον μεταλλικό χώρο είστε για τον πούτσο (ναι, για τον πούτσο είστε , ας το παραδεχτούμε) αλλά εδώ μιλάμε για τους Nocturnus. Αν δεν το πιάσατε το επαναλαμβάνω. Εδώ μιλάμε για τους Nocturnus και μόνο 12 λίρες εισιτήριο (και με άλλα 4 συγροτήματα support, σύνολο δηλαδή πέντε συγκροτήματα και ένα από αυτά οι Nocturnus, και τα υπόλοιπα 3 -που πρόλαβα να δω- αρκετά αξιόλογα, sorry παίδες που δε γράφω κάτι για εσάς, έχετε επισκιαστεί από τους τεράστιους Nocturnus). Και όλα αυτά 12 γαμημένες λίρες, και μόνο 100 άτομα; Αν αυτό το live γινότανε στο Αν οι φραγκοφονιάδες θα το είχανε βάλει 50 ευρώ, θα είχανε βγάλει και ηχεία έξω από το club και θα χρεώνανε τους πάντες σε απόσταση 500 μέτρων. Και εσείς που τα έχετε όλα στα πόδια σας με το 1/200 του μισθού σας δε κάνετε τον κόπο. Ε, είστε τελείως για τον πούτσο.

Και ένα βιντεάκι του Neolithic από τη Γερμανία (δυστυχώς είχα ξεχάσει τη φωτογραφική μου και δεν μπόρεσα να ταβήξω φωτογραφίες/βίντεο)

CRY OF SILENCE - WALKING THROUGH THE ETERNAL TRAGEDY

Άλλο ένα αποκαλυπτικό συγκρότημα που χαιρετά από την Αρχαία Ολυμπία. Ζώντας σε τέτοιο μέρος η μουσική τους δε θα μπορούσε να είναι παρά άμωμη και ονειρική. Αργοί και βασανιστικοί ρυθμοί, κολασμένα φωνητικά, ασήκωτες κιθάρες και μελωδία βγαλμένη κατ' ευθείαν από τις Σειρήνες της Οδύσσειας, μαγευτική και γλυκιά. Συνάμα μελαγχολική, μελαγχολική για το νόστο του γυρισμού.

Η μεγαλειότητα του θανάτου και της αθανασίας, παγανιστική λατρεία, Αλφειός ποταμός, Φόβος και Δείμος, παγωμένα τοπία με απέραντα δάση, Νύμφες και Σάτυροι, ελληνικό κλέος. Αρχαία Τραγωδία, η μοίρα των βροτών στα χέρια των θεών, ένα συνονθύλεμα εικόνων και ήχων.

Πραγματικώς δεν υπάρχουνε λόγια να περιγραφεί το συναίσθημα της μουσικής... το black metal σε όλο του το μεγαλείο... ακούγεται στο σκοτάδι και δυνατά.

Υποστηρίξε τε τους.

myspace
ο δίσκος τους

Δίσκοι που ξεχώρισα

Ερχόμενος στην Ελλάδα για διακοπές βρήκα τη συνηθισμένη στοίβα βινυλίων να με περιμένει. Άκουσα αρκετά (αν και τα πιο πολλά τα είχα ήδη ακούσει σε mp3), κάποια μου άρεσαν και κάποια όχι. Μερικά από αυτά που ξεχώρισα


Thrash metal blitzkrieg vol. 3 - ένα ακόμα καταιγιστικό 7άρι με απίστευτες thrashιές.


Eschaton - For the new aeon, οι Αθηναίοι Eschaton σε ακόμα έναν κορυφαίο δίσκο.


Wolfsschrei - Moriturus πολύ πωρωτικό και ακραίο black. Τελικά αυτοί οι Γερμανοί έχουνε βγάλει τα καλύτερα συγκροτήματα. Αν δεν υπήρχανε κάποιοι Burzum, Mayhem, Rotting Christ και Nocternity σίγουρα οι Γερμανοί θα είχανε την καλύτερη black metal σκηνή.


Acid - Maniac. Οι Βέλγοι speedάδες σε όλο τους το μεγαλείο. Δίσκος φωτιά που σε ξεσηκώνει με τη μία. Τον έχω σε mp3 αλλά το να τον ακούς από βινύλιο και δυνατά είναι άλλη φάση.


Οι βρετανοί Sacrilege σε έναν πολύ καλό δίσκο. Τον είχα ακούσει και σε mp3 παλαιότερα αλλά δε με είχε συγκινήσει. Αυτή τη φορά μου άρεσε, ίσως να έχει να κάνει με τον ήχο του βινυλίου.


Mortuary drape - Buried in time, οι θρυλικοί Ιταλοί σε έναν δίσκο δυναμίτη.


Legion of the damned - Malevolent rapture, thrash με πιο γυαλισμένο και σύγχρονο ήχο, αν και προτιμώ τον πιο παραδοσιακό βρώμικο ήχο των '80, αυτό το συγκρότημα πραγματικώς με συγκίνησε.


Η σατανική συμφωνία των Darklord, απίστευτο black από Αυστραλία, αν και μου τη σπάνε πολύ τα φωνητικά, εν τούτοις οι τύποι κλωτσάνε πολλά κωλαράκια.


Armour - Kodoku no warrior, πολύ δυναμικό 7άρι, ατόφιο heavy metal από ένα φινλανδικό συγκρότημα.


Nocturnal Breed - Motormouth, thrashιά από Νορβηγία.


Shackles - Inquisitor's curse, παλαιομοδίτικο thrash από Αυστραλία, κορυφαίο.


Βεβαίως δεν παρέλειψα να ξαναακούσω και κάποιες κλασσικούρες όπως το κορυφαίο The prince of the poverty line από το καλύτερο συγκρότημα που έχει βγάλει η Αγγλία μετά την NWOBHM έκρηξη.

Hell - Save us from those who would save us

Πρωτοδιάβασα γι' αυτό το συγκρότημα πριν λίγες εβδομάδες στο Snakepit. Πρόκειται για μία αγγλική μπάντα που παίζει καθαρόαιμο NWOBHM, με πλήκτρα και πολύ θεατρική ατμόσφαιρα. Καταφέρανε και δημιουργήσανε ένα μεγάλο όνομα στα Midlands (κεντρική Αγγλία) με μερικά demos, ένα εφτάρι και μια σειρά από απίστευτες θεατρικές συναυλίες (αίματα, καθολικοί παππάδες κατά τη διάρκεια του μαύρου θανάτου, Σαιξπηρικές απαγγελίες κλπ), αλλά δυστυχώς μία σειρά συγκυριών, με αποκορύφωμα την πτώχευση της Mausoleum (της εταιρίας που είχανε συμβόλαιο για το δίσκο), της αποχώρηση των μελών και την αυτοκτονία του Dave Halliday, τους άφησε στην αφάνεια.

Η αλήθεια είναι ότι η μουσική τους είναι πολύ σκοτεινή στα χνάρια των Mercyful Fate και Venom. Από ό,τι διάβασα στο myspace εργάζονται πάνω σε νέο υλικό για τον πρώτο τους δίσκο. Αναμένουμε.

Scream for me London

We shall go on to the end, we shall fight in France,
we shall fight on the seas and oceans,
we shall fight with growing confidence and growing strength in the air,
we shall defend our Island, whatever the cost may be,
we shall fight on the beaches, we shall fight on the landing grounds,
we shall fight in the fields and in the streets,
we shall fight in the hills;
we shall never surrender


Με αυτά τα λόγια τελείωνε ο Winston Churchil το λόγο του στη Βουλή των Κοινοτήτων, στις 4 Ιουνίου 1940· με αυτόν τον ίδιο λόγο η δεύτερη μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη άνοιξε τη συναυλία τους στο Twickenham, London, το Σάββατο 5 Ιουλίου 2008. Σε ένα κατάμεστο Twickenham Stadium με 60.000 θεατές κλωτσήσανε μερικά κωλαράκια, παραδώσανε μαθήματα ατόφιου μέταλ, μας αφήσανε κεχηνότες και αποδείξανε για ακόμα μια φορά γιατί είναι οι αδιαμφισβήτητοι βασιλιάδες, 30 έτη μετά το πρώτο τους demo.

Από πού να πρωταρχίσει κανείς και πού να τελειώσει; Την άψογη διοργάνωση, τα άψογα support συγκροτήματα (οι Within Temptation τα δώσανε όλα), οι λογικές τιμές των εισιτηρίων (από 37,5 μέχρι 50 λίρες), τη σκηνική παρουσία ή τον άψογο ήχο των Maiden;

Η αλήθεια είναι ότι είχα να τους δώ αρκετά χρόνια (από το Brave New World το 2001 νομίζω στο Hammersmith με support Napalm Death και Slayer) αλλά ήμουνα σίγουρος ότι θα γαμούσανε και ήτανε μία μοναδική ευκαιρία για εμένα να ακούσω ζωντανά τραγούδια που δεν τα είχα ξανακούσει ποτέ (Rime of the ancient mariner, Revelations, Moonchild και Clairvoyant).

Η όλη συναυλία ήτανε ένα θεατρικό δρώμενο, με τα σκηνικά και τις συνεχείς αμφιέσεις του Dickinson (πολεμιστής στο The trooper, θάνατος στο Rime... με μαύρη κάπα, φαραώ στο Powerslave kλπ). Οι Maiden να τρέχουνε πάνω κάτω συνέχεια, o Harris να μας επιδαψιλεύει με ασήκωτες μπάσες νότες, οι κιθαρίστες να τα έχουνε δώσει όλα στην κυριολεξία και να παίζουνε τη μουσική πιο γρήγορα και πιο βαρυά από δεκαπέντε χιλιάδες μπουλντόζες, ο McBrain να βαράει τα τύμπανα σαν να μην υπάρχει αύριο. Ο Eddie εμφανίστηκε ως χάρος αιωρούμενος πάνω από τα τύμπανα του McBrain και (κλασσικά) στο ομώνυμο άρχισε να περιφέρεται στη σκηνή.

Βαρύ, ασήκωτο, τραχύ, μελωδικό και σκληρό μέταλ, έτσι όπως ακριβώς πρέπει να παίζεται. Πραγματική απόλαυση. Και η πώρωση να έχει εκτοξευτεί στα ύψη. Για ακόμα μια φορά οι Maiden δώσανε μαθήματα και αποδείξανε ότι μερικά πράγματα δεν τα αγγίζει ούτε ο χρόνος.

Λίγες είναι οι στιγμές που η καρδιά σου χτυπάει γρηγορότερα, οι τρίχες σου σηκώνονται. Μία από αυτές είναι και οποιαδήποτε συναυλία των Maiden. Βασιλιάδες.

Τα τραγούδια που παίξανε
Aces high
2 minutes to midnight
Revelation
The trooper
Wasted Years
The number of the beast
Can I play with madness (το χειρότερό τους τραγούδι στον καλύτερό τους δίσκο)
The rime of the ancient mariner
Powerslave
Heaven can wait
Run to the hills
Fear of the dark
(και στην ανάκληση επί σκηνής)
Iron maiden
Moonchild
The clairvoyant
Hallowed be thy name

(λόγω απόστασης δεν μπόρεσα να βγάλω καλές φωτογραφίες, οπότε ανεβάζω μερικές που βρήκα από το flickr)

Ουτρέχτη - παζάρι δίσκων

Το επόμενο γίνεται στις 22 και 23 Νοεμβρίου 2008, όσοι πιστοί κλείστε από τώρα τα εισητήρια :)

Metal: A Headbanger's Journey

Μόλις είδα το Metal: A Headbanger's Journey το οποίο είναι η εξιστόριση του μέταλ πίσω από το βλέμμα ενός μεταλλά, κάποιου που ζει την όλη φάση από τα μέσα της δεκαετίας του '80 μέχρι σήμερα. Καλή ταινία, με ευχάριστες (και πωρωτικές στιγμές) αρχίζει από τη δημιουργία του μέταλ (με πρωτοπόρους τους Sabbath) και φτάνει μέχρι το black metal και τo ακραίο death metal. Έχει αρκετές συνεντεύξεις από πρωταγωνιστές και οπαδούς του μέταλ, πλάνα από συναυλίες καθώς και σκηνές από διάφορα γεγονότα που σημαδέψανε τη μεταλλική ιστορία (σκηνές από δίκες, κάψιμο εκκλησιών κλπ).

Βλέπεται ευχαρίστως.

Coldworld - Melancholie

Οι Coldworld χαιρετούνε από τη Γερμανία και είναι αυτό που λέμε one man band. Η μουσική ιδιοφυϊα πίσω από τους Coldworld ακούει στο όνομα Georg Börner ο οποίος κατάφερε να δημιουργήσει έναν από τους πιο σκοτεινούς και καταθλιπτικούς black metal δίσκους μέσα στο 2008 μέχρι στιγμής. Όπως δηλώνει και το όνομα του δίσκου πρόκεται για ένα μελαγχολικό αριστούργημα δεμένο με ambient ήχους, ορχηστρικά περάσματα και πολλή ατμόσφαιρα.

Ο ήχος είναι αρκετά σκληρός και βαρύς και οι ταχύτητες κινούνται κυρίως σε μεσαίους -προς γρήγορους- ρυθμούς αλλά αυτό που κάνει το δίσκο μοναδικό είναι το συναίσθημα που σου δημιουργεί. Έχοντας καταφέρει να αναμείξει επιτυχώς σκοτεινή ατμόσφαιρα, ακραίο και ογκώδες black, μελαγχολία και ambient ήχους, ο Börner δίνει μαθήματα μοναδικού και παγωμένου black metal. Θα πρέπει να παραδεχτώ ότι σε κάποια (ελάχιστα) σημεία μου θυμίζει τους (άλλους κολοσσούς του ατμοσφαιρικού metal) Anti αλλά σε καμιά περίπτωση δε θα πρέπει αυτό να εκληφθεί ως αντιγραφή. Ο Coldworld παραδίδουνε τραχύ και συνάμα ονειρικό black metal όπως κανένας άλλος.

Ένα άλλο πολύ θετικό χαρακτηριστικό του δίσκου είναι η μελωδία η οποία είναι διάχυτη σε όλα σχεδόν τα τραγούδια. Είμαι από αυτούς που τους αρέσει η μελωδία, έστω και αν η μουσική είναι πολύ ακραία, και σε αυτό το σημείο σίγουρα ο Melancholie δεν υστερεί καθόλου καθώς τα μελωδικά ξεσπάσματα υπάρχουνε άφθονα. Ακόμα και όταν υπάρχουνε παύσεις με μόνο πλήκτρα ή ορχηστρικούς ήχους το συναίσθημα που σου δημιουργήται είναι μοναδικό.

Καταιγιστικά riffs, ογκώδες ήχος, κτηνώδεις και απόκοσμα φωνητικά συνθέτουνε ένα μουσικό αριστούργημα που αν μπορούσε να εκφραστεί σε εικόνες ή ζωγραφιές θα έμοιαζε με ερημωμένα και μοναχικά τοπία στον παγωμένο Βορρά, όπως ακριβώς το εξώφυλλο του δίσκου. Έχοντας φορτώσει το δίσκο με πολλά θλιβερά και χιμαιρικά riffs ο Börner έχει καταφέρει να δημιουργήσει έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2008. Ακούγεται καλύτερα στο σκοτάδι.

Υγ. Ο δίσκος μπορεί να κατεβεί από εδώ, αν σας αρέσει αγοράσε τε τον, όπως θα κάνω κι εγώ. Εν τάξει το γνωρίζω ότι είμαι παράνομος (ή τουλάχιστον το site που έχει το δίσκο είναι παράνομο), δε λέω όχι. Αλλά σύμφωνα με το νόμο 2121/1993, απαγορεύεται οιαδήποτε δημόσια εκτέλεση ή αναπαραγωγή μουσικού κομματιού "που γίνεται προσιτό σε κύκλο προσώπων ευρύτερο από το στενό κύκλο της οικογένειας και το άμεσο περιβάλλον". Δηλαδή ακόμα και να βάλεις ένα τραγούδι προς ακρόαση (όπως κάνουμε τόσο καιρό με το music box widget) είναι και αυτό παρανομία, αν δεν έχεις την συγκατάθεση αυτού που έχει τα πνευματικά δικαιώματα. Νομίζω ότι ο νόμος είναι πολύ περιοριστικός και ο καταναλωτής θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να ξέρει τι αγοράζει πρωτού το αγοράσει.

Ακόμα ένα παζάρι δίσκων

Εχθές πετάχτηκα αυθημερών μέχρι την Ουτρέχτη για το καθιερωμένο παζάρι δίσκων. Είχα κλείσει το εισιτήριο αρκετά νωρίς και μου βγήκε 80 λίρες μετ' επιστροφής. Δυστυχώς δεν είχα πολύ χρόνο στη διάθεσή μου (και έχασα και μία ώρα λόγω της καθυστέρησης που είχε το αεροπλάνο) και έτσι προσπάθησα να δω όσο πιο πολλά μπορούσα μέσα σε πέντε ώρες. Αγόρασα κυρίως κλασσικούρες αυτή τη φορά γιατί ήθελα να συμπληρώσω δισκογραφία όσων μου λείπανε. Επιστροφή λοιπόν το Σάββατο βράδυ με ένα μεταλλικό βαλιτσάκι γεμάτο δίσκους (και πλαστικά καλύματα)



Μερικά από όσα βρήκα


Soul Demise - Beyond Human Perception, μελωδικό death metal


Abattoir - Vicious Attack, παλαιό thrash από ΗΠΑ


Acid - Maniac, επίσης παλαιά thrashιά, από το Βέλγιο


Whiplash, όλοι τους γνωρίζουμε πιστεύω :)


Lizzy Borden, όχι και ο καλύτερός τους δίσκος αλλά για 3 ευρώ καλός είναι.


Emperor - Το πρώτο τους demo (Wrath of the Tyrant) και το πρώτο τους EP σε μία κυκλοφορία


Δύο βινύλια των Running Wild που μου λείπανε (τώρα τελευταία με έχει πιάσει μια νοσταλγία με τους Running Wild (το ίδιο είχα πάθει και με τους WASP πριν μερικά χρόνια) και προσπαθώ να βρω ό,τι δεν έχω)


Queensryche - Operation Mindcrime


Grinder - Dead End, thrash από Γερμανία, όχι και τόσο καλό όσο τα κλασσικά γερμανικά συγκροτήματα, αλλά ακούγεται μια χαρά.


Agressor - Neverending Destiny, thrash από Γαλλία, όσο δεν τους γνωρίζετε αξίζει να τους ψάξετε.


Doomsword - Let Battle Commence, το βρήκα σε βινύλιο (επιρροή του Εχετλαίου :))

Α ναι, πέτυχα και δύο γνωστούς μαγαζάτορες δισκάδικων του Μοναστηρακίου και του κέντρου να αγοράζουνε κούτες τα CD και τα βινύλια ;)